Udaberri eta udako hilabeteetan, eguzkiak itsasoko urak berotzen dituenean, antxoa-sardak ur azalera igotzen dira, jana bilatzera eta ugaltzera.  Garai horretan, bere gorputzean gantz kopururik handiena metatu dutenez, goxo-goxoa da bere haragia. Horregatik ateratzen dira arrantzaleak hura harrapatzera, antxoaren kostera deiturikoan. Neguan, berriz, ehun metroko sakoneran bizi  da. Haibat izen hartzen ditu. Erdaraz, “anchoa” eta “boquerón” erabiltzen dira, baina arrain bera da. Kantauri itsakoko kostaldean, gazitua dagoenean, “anchoa” izena ematen zaio, eta ozpinetan dagoenean, berriz, “boquerón”. Euskal Herrian, arrain freskoa ere antxoa edo bokarta izenez  ezagutzen da.

Itzulpena: Joxemi Aranburu